In 1997 studeerde ik af als klinisch psycholoog voor volwassenen (K.U. Leuven). Vrijwel onmiddellijk ging ik aan de slag op de afdeling Psychosomatische Revalidatie (UZ Leuven). Vanuit mijn behoefte aan meer autonomie en een beter afstemming van werk en gezin koos ik na 12 jaar residentiële psychiatrie (UZ Leuven & PC Sint Norbertus) resoluut voor het zelfstandig statuut. De ervaring die ik al die jaren opgebouwd had met vermoeidheidsklachten, angst, depressie en verslaving nam ik mee in mijn individueel therapeutisch werk binnen de PsychologenAssociatie. Na 16 jaren werd het tijd voor iets anders. In 2018 ging ik solo in mijn net gerenoveerde praktijk-aan-huis.

Van kindsaf aan is er steeds een zeer grote honger naar leren geweest. In mijn beleving stopt ons leren nooit. Vanuit mijn behoefte aan oplossingsgerichte en concrete therapeutische handvaten, startte ik mijn postgraduaat gedragstherapie (K.U. Leuven, 2001).  Deze manier van therapie vormt de basis van waaruit ik verder ben beginnen bouwen. Hoewel ik eerder cognitief therapeutisch opgeleid ben, pakte deze manier van werken niet echt verf bij mij.

Mijn eerste mindfulness training bij Johan Vandeputte was een echte eye-opener. Mindfulness bood me een vriendelijke manier om aanwezig te zijn bij mijn gedachten en andere ongemakkelijke innerlijke ervaringen zonder dat ik er iets mee moest doen. In 2008 volgde ik een trainersopleiding voor mindfulness aan het Centre for Mindfulness Research and Practice (Bangor University, UK). Snel volgde mijn eerste mindfulnesstrainingen in groep.

In mijn individueel werk was voelde ik de honger om mindfulness meer te integreren. Dit vond ik binnen Acceptance and Commitment Therapy. Vele opleidingen, congressen en supervisies later kan ik zeggen dat dit model op mijn lijf geschreven is. ACT heeft me geleerd om controle los te laten, mijn innerlijke ervaringen er te laten zijn en vooral me te verbinden met wat er in mijn leven echt toe doet. En daar te durven voor gaan. In de ACT groepen die ik leidde, viel sterk op hoe hoog veel mensen (waaronder ikzelf) de lat voor zichzelf leggen en hoe kritisch ze zichzelf beoordelen.  Vanuit mijn behoefte om te leren om minder perfectionistisch en eisend te zijn, startte ik met de trainersopleiding “Mindful Self-Compassion” bij Christopher Germer en Kristin Neff van het Centre for Mindful Self-Compassion in 2015. Tussendoor volgde ik ook "Cognitieve Gedragstherapie voor Insomnie" (CGT-I) bij de Belgian Association for Sleep Research and Sleep Medicine. Slaap intrigeerde me al jaren. Zoveel klachten vertonen immers onderliggend een verstoord slaappatroon. 

En toch bleef er iets knagen. Hoe langer ik als verbaal therapeut aan de slag was, hoe meer ik het gevoel kreeg dat er aan het grootste deel van het menselijk functioneren voorbij wordt gegaan; ons lichaam. Welke plek heeft het lichaam binnen de klassieke therapie stromingen? Quasi geen. We kennen ons hoofd een uitgesproken macht toe. Hoe vaak voelen we echt? Ons lichaam liegt nochtans nooit.

In 2016 ben ik met de opleiding eutonie gestart. Eu….wat? Eutonie is geen therapie, maar een lichaamspedagogie die je helpt om bewuster spanning op te sporen en af te bouwen; zodanig dat je dagelijks functioneren moeitelozer kan gebeuren.

De opleiding, het opstarten van slaaptraingen, de combinatie met de (zware) verbouwingen van ons huis, mijn gezinsleven en mijn job (+ mijn perfectionisme:-) hebben in april 2021 hun tol geeist. In mijn kook-rush kreeg ik een blik olie op mijn hoofd en werd letterlijk onderuit gekegeld. Initieel dacht ik er met enkele dagen rust weer bovenop te zijn, maar snel werd duidelijk dat mijn lichaam er anders over dacht. Oude vermoeidheid kwam boven drijven.

Wie ooit een burn-out doormaakte, kent het ritme van verbetering ervaren en weer terug vallen. Confronterend en tegelijk uitdagend om moment na moment je verwachtingen op te merken en los te laten. Doorheen de 8 maanden van mijn herstel besefte ik dat mindfulness en eutonie ten dienste stonden van mijn vermijdingsgedrag. Vermijding om echt te voelen hoe het met me ging. Ze hebben me geholpen de druk die ik mezelf oplegde vol te houden. Ik kon hierdoor jaren in het oranje leven; de grootste stress werd afgetopt.

Mijn innerlijk kompas heeft me in 2022 laten voelen dat het na 24 jaar tijd is voor een nieuwe koers.
Samen met mensen onderweg zijn, blijft nog wel de richting. De oriëntatie wordt wel lichtjes anders. Mijn louter verbaal, individueel therapeutisch werk rond ik af. Het maakt plaats voor Integratief Lichaamswerk in groep en individueel. Mijn recente Rolfing opleiding laat me nog maar eens zien hoe lichaam en geest ondeelbaar zijn en hoe je via lichaamswerk duidelijker kan ervaren waar je grenzen liggen en zorgen voor jezelf meer binnen bereik ligt.